Vreemde ogen dwingen

opruimen met tieners
opruimen met tieners

Je kon zien dat ze zich er niet echt prettig bij voelde. Misschien had ze er zelfs wel woorden over gehad met haar moeder, had ze  als tiener opstandig geroepen ‘ik doe het toch niet’, maar hier was ik dan. Elise van Heerde, opruimcoach. ‘Ze gaat je helpen met opruimen,’ zei haar moeder, keek even veelbetekenend naar mij, knikte naar haar dochter, draaide zich om en liet ons alleen.

OPRUIMEN EN TIENERS

Kinderen hebben er een broertje dood aan. Liever maken ze troep. Opruimen? Dat doet mama maar. ‘Ik krijg het maar niet voor elkaar’,  had de moeder me eerder, ietwat verslagen, gezegd. ‘Als het jou lukt, dan ben je een goeie.’ Ik weet nog dat ik iets mompelde over dat ‘we het allemaal nog maar moesten zien’. Tenslotte weet ik, als moeder, hoe het is om tieners te hebben die je wel tien keer iets kunt vertellen en uitleggen, maar waarvan je weet dat ze de elfde keer nog steeds niet naar je luisteren.

ALLES WEGGOOIEN?

Gewapend met de gedachte dat ook deze tiener me met allerlei argumenten van mijn voornemen af zou proberen te brengen, stapte ik haar domein binnen. In mijn handen een drietal dozen. ‘Dus we gaan serieus opruimen?’ zei ze en keek met ontzag naar de eerste doos die ik ontvouwde. ‘En je hebt er drie meegebracht… wil mama soms dat ik alles weggooi?’ Ik schudde glimlachend mijn hoofd en vertelde haar van mijn opruimmethode. Legde uit hoe ik drie dozen met haar zou vullen, maar dat er slechts eentje bestemd was voor zaken die ze weg moest doen. De ander zou na afloop spullen bevatten die ze in haar kamer een plekje moest geven, en de derde zou zijn voor spullen die ze elders moest opruimen. Natuurlijk vertelde ik haar ook wie ik was, wat ik deed en… dat ik het net zo spannend vond als zij.

ENTHOUSIAST

Nog ietwat onwennig plukte ze een paar sokken van de vloer, frommelde een vuile slip in haar vuist en keerde blozend haar blik af terwijl ze vertelde wie ze was en wat haar verwachtingen van vanmiddag waren. Heel even voelde ik dat ze het liefst had willen wegrennen, maar de nieuwsgierigheid won het van haar angst. Een uur later had ze mijn opruimmethode volledig aangenomen, sprak ze nog steeds honderduit en was ze super enthousiast aan het opruimen. Ik had er geen kind aan.

RESULTAAT

De drie uurtjes vlogen voorbij. Tevreden aanschouwden we het resultaat en keken beiden geschrokken om toen we geklop op de openstaande slaapkamerdeur hoorden. Om de hoek van de deur verscheen het halve hoofd van haar moeder. Met verbazing aanschouwde ze de opgeruimde kamer, maakte er terloops een  compliment over en keek toen, nog steeds superblij, naar mij. ‘Wauw,’ zei ze. ‘Ik was bang dat ze je de kop eraf gebeten zou hebben…’ fluisterde ze, duidelijk beschaamd om haar gedachte. ‘Maar… wauw… Hoe heb je dat voor elka…’ Ze zweeg en knikte omdat ze het antwoord eigenlijk al zelf had bedacht: vreemde ogen dwingen.

‘Maar dat is het niet alleen,’ zei ze, toen ze me ten afscheid de hand schudde en haar gedachte wel had uitgesproken. ‘Mijn dochter is laaiend enthousiast. Ze vindt het jammer dat je volgende week niet kunt komen om haar kledingkast samen met haar onder handen te nemen. Ze vindt het bijna vervelend dat ze nog drie weken moet wachten.  Dank je wel.  Je bent gewoon erg goed in je werk.’ Ik nam het compliment dankbaar in ontvangst. Tijd om naar huis te gaan. Tijd om de eigen puberzonen te vertellen dat ook zij, net als de dochter van Marja, gewoon eens lekker moesten opruimen, want ik wist zeker: thuis zou ik in de woonkamer nog een chaos aantreffen.

Thuis was alles op orde. Mijn vriend zat met een tevreden glimlach op de bank. ‘Heb jij dat weer allemaal voor de jongens opgeruimd?’ vroeg ik, wetende dat hij – net als ik – geen rommel om zich heen duldt. ‘Nee, hoor,’ zei hij. ‘Je jongens deden het helemaal zelf.’ Ik glimlachte tevreden, plofte naast hem op de bank en hoorde hem fluisteren: ‘Je weet hoe dat gaat: vreemde ogen…’

Ook een puber/tiener in huis die echt eens moet leren opruimen? Neem contact met me op en ik help je graag!